Πόσο τσουρουφλιστήκαμε τελικά;

Παρασκευή μεσημέρι και είμαι στο γραφείο, ενώ έχω ενημερώσει για την σημερινή πορεία, όποιον έχει πατήσει το πόδι του εδώ!

Φτάνω στην πλατεία Συντάγματος στις 18.45 και προσπαθώ να καταλάβω σε ποια μεριά της πλατείας βρίσκεται ο κόσμος. Κάποιο λάθος πρέπει να έχω κάνει γιατί δεν δείχνει να έχει διαμαρτυρία. Ούτε άνθρωποι με μαύρα μπλουζάκια.

Το μυαλό μου γυρνάει στη διαμαρτυρία του καλοκαιριού του 2007. Θέμα η μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας.

Backflash: Εκείνο το απόγευμα, έχοντας φτάσει μισή ώρα πριν την ώρα που είχε ανακοινωθεί στα blog, μου είχε κάνει εντύπωση τόσο η ποσότητα όσο και η ηλικιακή διακύμανση του κόσμου. Νέοι και μη, άντρες γυναίκες και παιδιά, βρέφη στο καροτσάκι, ζευγαράκια του αιώνα που υποβάσταζε ο ένας τον άλλον για ένα κοινό σκοπό: Να διαμαρτυρηθούν για την τότε καμμένη Πάρνηθα. Οι πολιτικές παρουσίες εκμηδενίστηκαν από τη λαϊκή οργή. Κανένας δεν ήθελε να πολιτικοποιηθεί το όλο ζήτημα. Σημασία είχε να δείξουμε την οργή και αποδοκιμασία μας. Κανάλια από όλον τον κόσμο (CNN, Balkans) και παντού έβλεπες και ένα μικρόφωνο να περιφέρεται σε όλον τον κόσμο. Όλοι είχαμε να πούμε κάτι, όλοι μιλάγαμε για τα δένδρα που χάθηκαν και ευχόμασταν να είναι η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι. Που θα ανάγκαζε την χώρα να αποκτήσει ένα στιβαρό νόμο πλαίσιο για τις δασικές εκτάσεις και τις χρήσεις γης. Πού θα σταματούσε τις πυρκαγιές στην Ελλάδα.

Επιστροφή στο σήμερα: Πλατεία Συντάγματος, ώρα 19.00. Ο Κόσμος, όπως φαίνεται και στις σχετικές φωτογραφίες ελάχιστος. Κάποιοι ποδηλάτες από κάποια αντίστοιχα φόρουμ, κάποιες κάμερες που περιμένουν να καταγράψουν και αυτή τη φορά τη διαμαρτυρία μας και αυτά ενώ το κινητό μου λαμβάνει διαδοχικά μηνύματα: "Συγνώμη, δεν θα έρθω τελικά στην διαμαρτυρία". Μα γιατί ζητάνε συγνώμη από μένα;

Η ώρα περνάει, χωρίς κάτι ιδιαίτερο να συμβαίνει. Ο κόσμος πληθαίνει, αλλά με πολύ αργό ρυθμό. Μία ώρα μετά, έχουμε καταφέρει και βρισκόμαστε σε 2 από τις λωρίδες της Βασιλίσσης Αμαλίας.

Την παράσταση κλέβει κάποια στιγμή, ο παλιάτσος με τα ξυλοπόδαρα. Με πρόσωπο βαμμένο σταχτί, με μεγάλο καπέλo παλιού φεουδάρχη και ένα αναμμένο δαδί στο χέρι περπατάει με ευκολία πάνω στα ξύλινά του πόδια. Φέρει ταμπέλα καρφωμένη στο στήθος και στην πλάτη του: "Καίγονται δέντρα, φυτρώνουν βίλλες" και "Μεσιτικό - Real Estate ασφαλιστής, μεσίτης". Κλέβοντας την παράσταση και ένα θερμό χειροκρότημα από όλους μας, αυτός ο παλιάτσος πέρασε το μύνημα που έπρεπε να είχε η εκδήλωση της Παρασκευής.

Η μάλλον άτυπη διαμαρτυρία συνεχίστηκε απλά, με κάποιες λίγες φωνές να υψώνονται κάποιες στιγμές, μέχρι και τη δύση του ηλίου, όπου ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί…