Καυτά Ελληνικά Καλοκαίρια

Ποιος ξέρει να μας πει τι είναι το δάσος; Κανένα από τα 25 παιδάκια της πρώτης δημοτικού ("πρωτάκια"), δε σηκώνει το χέρι του στην ερώτηση της δασκάλας. Κανένα από τα παιδάκια, δεν έχει δει ζωντανά πολλά δέντρα μαζί. Ίσως κάποια να το έχουν δει φευγαλέα σε παιδικά βιβλία.

Βρισκόμαστε στο έτος 2020. Όχι πολύ μακριά από σήμερα, περίπου 2 γενιές μπροστά. Η ζωή μας δεν έχει αλλάξει πολύ. Καθημερινά ξυπνάμε, τρέχουμε, δουλεύουμε, μπλεκόμαστε στο κυκλοφοριακό. Το βράδυ κάνουμε παρέες, φευγαλέες βόλτες. Και όμως, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Οι νέες γενιές δεν έχουν δει ποτέ δάσος. Όταν τα βάζει η δασκάλα να ζωγραφίσουν βουνά, τα παιδιά σκαλίζουν σπιτάκια. Μόνο σπιτάκια.

Φέτος το καλοκαίρι ξεκίνησε ήρεμα. Μικρο-φωτιές στον Υμηττό, λίγες στην Πάρνηθα, ελάχιστες στην Πελοπόννησο. Έχοντας τις εμπειρίες προηγούμενων ετών είμασταν όλοι προετοιμασμένοι. Παρόλα αυτά, χάθηκαν αρκετές ρίζες, αρκετά στρέμματα δάσους.

Αρχές Αυγούστου: Ζάκυνθος. Καίγεται. Το νησί του Ιουνίου, με τις τρομερές ομορφιές και τον ζωντανό τουρισμό παραδίδεται στις φλόγες. Εστίες πυρκαγιών ξεσπούν σχεδόν ταυτόχρονα σε διάφορες γωνίες του νησιού. Οι κάτοικοι φωνάζουν και μάχονται, και οι πυρκαγιές ως δια μαγείας φουντώνουν.

Τέλη Αυγούστου: Βαρνάβας, Γραμματικό, Μαραθώνας. Περιοχές με πευκοδάση, αρχαίες κοίτες ποταμών με εξαιρετικό γεωλογικό υπόβαθρο. Ανάμεσά τους σπίτια. Άλλα νόμιμα, άλλα όχι, δεν το εξετάζουμε αυτό. Είναι γνωστή η ελληνική ιδιοκτησία και χρήση γης. Όλα παραδίδονται στις φλόγες. Διάφορα μέτωπα ξεπηδούν ταυτόχρονα. Ο ουρανός της Αττικής βάφεται κόκκινος. Νιφάδες από στάχτες αιωρούνται παντού. Ο εκφωνητής ουρλιάζει.

Ακόμα ένα κομμάτι της Αττικής καίγεται. Και δεν θα σωθεί. Και δεν θα γίνουν αναδασώσεις. Και του χρόνου θα έχουν ξεπηδήσει "σπιτάκια". Και όλα θα μπουν στο σχέδιο και θα συνδεθούν και στα δίκτυα κοινής ωφέλειας. Και όλοι θα τα βλέπουμε και θα φωνάζουμε για το κράτος και το σύστημα. Και κανείς μας δεν θα καταλαβαίνει ότι είμαστε εμείς το κράτος και το σύστημα. Και ότι το δικό μας χέρι έβαλε και αυτές τις φωτιές.

Και σε λίγα χρόνια κανένα παιδάκι δεν θα έχει δει ποτέ δάσος. Και θα μας μένουν όλο και λιγότερα βουνά για ποδήλατο....

Καλό μας χειμώνα.