Καθημερινή απόγευμα, ακόμη χειμώνας. Έκλεισα το PC, τέρμα η δουλειά για σήμερα. Έξω σχεδόν σκοτάδι, το κρύο τσουχτερό αλλά δε μπορώ να καθίσω αφού τα κιλά που πήρα στην περίοδο ξεκούρασης ακόμη με βαραίνουν. Αν ξανανέβω στο προπονητήριο μου θ' αυτοκτονήσω, δεν παλεύεται η βαρεμάρα που μου φέρνει! Οι προπονήσεις τρεξίματος έχουν μειωθεί, μετά τον Μαραθώνιο Αθηνών κάτι έσπασε μέσα μου και δεν περνάω τόσο καλά πια όταν τρέχω. Ευτυχώς όμως, υπάρχει το Spinning...
Όταν πριν τις γιορτές οι φίλοι μου με παρότρυναν συνεχώς να ξεκινήσω spinning, αρχικά ήμουν διστακτικός. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή όταν κάτι είναι πολύ "mainstream" δε με έλκει καθόλου. Έλα όμως που η περίοδος ξεκούρασης τελείωνε και σιγά-σιγά θα έπρεπε να επανέλθω σε μια αποδεκτή φυσική κατάσταση. Όχι για μένα δηλαδή, αλλά για τους φουκαριάρηδες τους φίλους μου, για να έχουν παρέα στις προπονήσεις τους! :P Βουρ λοιπόν για το Vari Sports Club, το κοντινότερο μου γυμναστήριο όπου τυχαίνει να είναι εκεί προπονητής στο spinning ο φίλος μου ο Βαγγέλης.
Η πρώτη μου επαφή με το spinning (ή "indoor cycling" όπως ονομάζεται αλλιώς) μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα, αλλά μου κόλλησε το μικρόβιο που με έκανε να επιστρέψω την επόμενη φορά. Στο κάτω-κάτω, και κόσμο είχε, και τους φίλους μου έβλεπα, και η μουσικούλα "τα έσπαγε", και τα ποδηλατάκια του γυμναστηρίου μια χαρά ήταν. Η δεύτερη φορά ήταν πολύ πιο ευχάριστη, μάλλον επειδή είχα αρχίσει να συνηθίζω. Απο 'κει και πέρα, "νεράκι" η δουλειά!
Το προπονητήριο μου βρίσκεται πια διπλωμένο σε μια άκρη και μαζεύει σκόνη. Μετά την εμπερία του Spinning, το να ξαναγυρίσω σε αυτό είναι σα να αφήνω στην άκρη το laptop για να ξαναπιάσω τη γραφομηχανή... χλώμο δηλαδή! Γιατί; Απλό: Κάθε ανθρώπινο ον το οποίο δεν έχει υποστεί λοβοτομή, θέλει να περνά καλά κάνοντας ότι κάνει, να απολαμβάνει τη στιγμή και όχι απλά να επιβιώνει αυτής. Όταν κάνω ποδήλατο έξω, είτε στο βουνό είτε στην άσφαλτο, το απολαμβάνω. Όταν πεταλάρω πάνω στο προπονητήριο δεν το απολαμβάνω: είναι απλά κάτι που πρέπει να γίνει για να μπορώ να ευχαριστηθώ το ποδήλατο στον "πραγματικό κόσμο." Σα να φυλάω σκοπιά, σα να περιμένω στην ουρά για να πληρώσω την εφορία. Γιατί όμως δε νιώθω έτσι για το Spinning, που στο κάτω-κάτω θα μου πείς "καλά ρε φίλε, και αυτό που μου λες μια από τα ίδια είναι, απλά βογγάς και ιδρώνεις παρέα με κάτι άλλους!";