OpenCup3: Mesologgi drift

Τι είναι αυτά τα άσπρα που χοροπηδάνε πάνω στον χωματόδρομο; Χαλάζι!

Έχουμε ξεκινήσει τον αγώνα πριν λίγα λεπτά. Στις πρώτες κιόλας ανηφόρες έχει ήδη προλάβει να τεντώσει μακριά η ουρά των 100 συμμετοχών. Ένα μονοπάτι που περάσαμε πριν από λίγο έκανε τους πρώτους να ξεκόψουν κατά πολύ και τώρα σχηματίζουμε μόνο γραμμή και κανένα μπουλούκι. Ανηφόρα με μικρά αυλάκια από τα νερά της βροχής. Λαδωμένες αλυσίδες και ελαφρώς μπουκωμένα ελαστικά από τρίμμα χώματος. Με τις πρώτες γρήγορες περιστροφές πετάγονται παντού πετραδάκια. Φάγαμε αρκετά από αυτά. Όμως το λάστιχο καθαρίζει οπότε όλα καλά.

40χλμ στο σύνολο πρέπει να γράψει το κοντεράκι μα είμαστε ακόμα στην αρχή. Ενώ το χαλάζι τρυπώνει από τις τρύπες του κράνους και το νιώθω να με χτυπά κατακέφαλα νιώθω την θερμοκρασία να κατεβαίνει. Μέσα στα πρώτα 10 χιλιόμετρα θα ανεβαίναμε στην ψηλότερη κορυφή του αγώνα. Αυτό βέβαια δεν το ξέραμε από την αρχή και κάναμε υπομονή. -Άντε λίγο ακόμα και τώρα θα τελειώσει. Το ανάγλυφο της περιοχής θύμισε Καστέλια. Υπάρχει συνεχώς η πλάνη ότι η ανηφόρα τελειώνει στην επόμενη στροφή. Αλλά πριν τελειώσει η ανηφόρα πήρε να βρέχει. Από τερέν όμως πολλά κομμάτια ήταν φωτογραφίες βγαλμένες από τους Πόρους και τη Νάουσα. Τα μικρά αυλάκια στους δασικούς ζωντάνεψαν με νερό. Τα μικρά υψωματάκια χρειαζόντουσαν τεθλασμένη γραμμή και το σώμα σφιγμένο πάνω στο ποδήλατο για να κρατήσει την ισορροπία του. Ο ρυθμός στο πετάλι έπεσε. Εδώ και ώρα έχω μείνει χωρίς μικρό δισκάκι γιατί τραβάει μέσα την αλυσίδα. Τούμπανο τα πόδια με 2-1 ελάχιστη και η καφέ αλυσίδα κροταλίζει από το χώμα και τα πετραδάκια.

Οι πρώτες κατηφόρες έρχονται σαν όνειρο. Αλλά σύντομα εξελίσσεται σε εφιάλτη. Τα πόδια παγώνουν. Οι μύες προειδοποιούν για κράμπες. Η λάσπη έχει μεταμορφώσει τους δασικούς σε μονοπάτια. Driftάρουμε και με τους δύο τροχούς σε δασικούς με βαθιά αυλάκια. Προσπαθείς να κρατηθείς έξω από το λούκι αλλά αναπόφευκτα ξαναπέφτεις μέσα γεμίζοντας λάσπη και κρατώντας το ποδήλατο όρθιο από μία κλωστή. Τα λάστιχα από 2,1 έχουν γίνει 2,5. Λάσπη στα παπούτσια σου, λάσπη στα σαζμάν, λάσπη στα σχαράκια, ορατότητα μηδέν, σταγόνες καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι τα μάτια σου. Πατάς φρένο και το ποδήλατο κλειδώνει τους τροχούς, μόνο που δεν αλλάζει ταχύτητα. Απλά χάνεις το τιμόνι. Σκιέρ πλαγιάς επάνω σε ποδήλατο. Είτε από λάστιχα μηχανοκίνητων που μαρσάροντας άλεσαν το χωματόδρομο είτε από τη σύσταση του χώματος ετούτη η κατηφόρα είναι χειρότερη και από ανηφόρα.

Καθώς το υψόμετρο πέφτει οι δασικοί γίνονται πιο κουρσάδικοι. Εκεί ξεκινούν οι χαμηλές πτήσεις για να καλύψουμε το χαμένο χρόνο. Πετάλι, κρύο, βαριά πατήματα και μόλις πάτησα τα τριάντα. Τα πόδια να επαναστατούν με μικρές προκαταβολικές κράμπες. Οι δικέφαλοι στα χέρια πονούν από το σφίξιμο στο τιμόνι. Πως αλλιώς να πάει εκεί που θες; Το μόνο που εύχεσαι σε κάθε στροφή είναι να μην πέσεις με τόσα χιλιόμετρα σε κανένα έλος λάσπης από εκείνα που άφησες πίσω σου.

Το κοντεράκι μου δείχνει πως δεν έχουμε τελειώσει. Ελπίζω να μην έχει ανηφόρες γιατί όσο και να τρώω δεν ισιώνω. Έχουμε ακόμα μπροστά μας, όμως δεν ξέρω τι. Κάθε φορά που η κλίση ανεβαίνει νιώθω την κούραση του 2-1 να με τσαντίζει και να με φοβίζει μαζί. Αλλά για στάσου - αυτή την κατηφόρα την ξέρω. Ρωτάω ένα συναθλητή μου, ναι, έχουμε ξαναπεράσει από εδώ. Άρα πλησιάζουμε. Το κουρασμένο μου μυαλό δεν μπορεί να ανακαλέσει αν έχει ανηφόρα μπροστά μας για να δώσω παραπάνω ή να φυλαχτώ. Διάολε, όλο ανηφόρα είχε στην αρχή, δεν μπορεί...

Κρατάω τόση ταχύτητα ώστε να μην ρισκάρω, πολύ! Στον πίσω μου τροχό ακολουθεί και άλλος! Αλλοίμονό μου αν με περάσουν στην κατηφόρα. Είμαι όμως κουρασμένος και δεν μπορώ να ρισκάρω πολύ. Πιάσαμε άσφαλτο. Το τελευταίο που θέλω να δω είναι κάποιον ξεχασμένο να κάθεται μέσ΄τη μέση. Είναι ακόμα κολλημένος πίσω μου.

Ένα μικρό άλμα στον τερματισμό δίνει το σήμα της κατάρρευσης. Τώρα μπορώ να κάτσω κάτω. Ένας θαμώνας με έχει βγάλει φωτογραφία. Λίγες φωτογραφίες αργότερα βλέπω και ένα δυσάρεστο τερματισμό με τραυματισμό αμέσως μετά την γραμμή. Ένα βγάλσιμο ώμου, όπως μάθαμε αργότερα, ελπίζω να πλημμυρήσει στις έντονες αναμνήσεις του αγώνα και να κάνει την θεραπεία πιο σύντομη.

Η έξοδος του Μεσολογγίου χθες ήταν από τη λάσπη και ο παράδεισος που μας περίμενε ήταν το έτοιμο φαγητό δεκαπέντε ακριβώς βήματα από τον τερματισμό.

Ευχαριστούμε την διοργάνωση για έναν αξέχαστο αγώνα. Άλλη φορά αν έχει λάσπη ... μην μας το πείτε πάλι. Δεν θα έρθουμε.

Αυτούς τους δύο κυρίους τους επικηρύξαμε για βασανιστήρια με λασποβολή.

-Γκριμάτσα Μαρτίνου ¨ξύλο θα φάμε¨.