Bίτσιο στη Βροχή...

Cold blooded

Μόλις γύρισα από τα πρώην Βασιλικά κτήματα. Είχε το κρύο της αρκούδας και προσπαθούσα να κρατηθώ ζεστός στροφάροντας. Ακόμα οι ώμοι μου με πονάνε από χθες. Και το κρύο στο σώμα μου είναι φοβερά γνώριμο. Μάλλον θα κάνω άλλο ένα καυτό μπάνιο.

Χθες στην Εύβοια όλη μέρα έβρεχε που να πάρει η ευχή. Ο Παύλος ο μαυρόσκυλος μου είπε την Παρασκευή το βράδυ πως Χαλκίδα δεν είχε ρίξει στάλα. Τα μάζευε, φαίνεται, για να τα αδειάσει όλα μαζί το Σαββάτο. Μόνο το check της αφετηρίας το κάναμε στεγνοί. Ήδη πριν ξεκινήσουμε είχε αρχίσει να βρέχει. Φορτωμένοι με φαγητά, ρούχα και άγχος για το τι θα ακολουθήσει προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τις πρώτες λασπολακούβες και την ρόδα του μπροστινού μας. Το αυτοκίνητο προπομπός μας άνοιγε το δρόμο και έδινε ένα τέλειο ρυθμό για να ζεσταθούμε ήρεμα. Κανέναν άλλωστε δεν είδα να κάνει προθέρμανση. Προθέρμανση γράφοντας χιλιόμετρα μεν, αλλά τα πόδια ήδη έχουν μουλιάσει παρά τα καλύμματα παπουτσιών τις αδιάβροχες κάλτσες…και έχουμε μέλλον μπροστά μας.

Όσο ήμασταν σε κίνηση και σε ευθεία ήμασταν ασφαλείς: ένα γκρουπ όλοι μαζί. Και να σου οι πρώτες ανηφόρες. Εδώ έσπασε η ομάδα. Κάποιοι έφυγαν πιο δυνατά μπροστά, ένα μεγάλο μπουλούκι στη μέση, μετά δύο, μετά άλλοι δύο… Προσπαθώ να κολλήσω σε ένα δυνατό γκρουπάκι. Μου φεύγουν κάμποσο, δεν μπορώ να καλύψω τη διαφορά. Με την πρώτη κατηφόρα πατάω. Ο δρόμος είναι βρεγμένος αλλά τα φρένα στεγνά. Καταφέρνω να καλύψω τη διαφορά. Παραμένουν όμως πιο δυνατοί και μου ανοίγουν πάλι διαφορά στην επόμενη ανάβαση. Κρατάω ρυθμό οικονομίας και μένω πίσω. Σιγά-σιγά σταματάω να τους βλέπω και στις μεγάλες ευθείες. Εντοπίζω ένα περίεργο ήχο στο σαζμάν μου στην πρώτη. Θα με συνοδεύει πλέον σε όλες τις αναβάσεις. Από την άλλη ο παλμογράφος βρίσκει το cadence. Είναι τσακωμένα τα δυο τους αν και από την ίδια εταιρεία. Μόνο τις μισές φορές συνεργάζονται. Τις υπόλοιπες κάνουν πως δεν γνωρίζονται. Ουφ, κι άλλη ανηφόρα. Ως που πάει; Κοιτάζω πίσω μου. Είμαστε τέσσερα άτομα με διαφορά 20 μέτρων. Ώρα για φαγητό. Δεν πρέπει να ξεμείνω.

Οι δρόμοι στο πλάι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Θέαμα τόσο ξένο στην όμορφη φύση. Καθώς ο καθένας τραβάει το ρυθμό του αντιλαμβάνομαι πως έχω μείνει μόνος. Έχω μπόλικους μπροστά και άλλους τόσους πίσω αλλά να: Δεν έχω αποστηθίσει το road book και να ΄μαι σε μια διασταύρωση περιμένοντας κάποιον από αρκετά πιο πίσω να μου δείξει το δρόμο. Φάουλ ο ghost. Έπρεπε να είχα ετοιμαστεί. Ξέρω πως στα brevet δεν υπάρχει διεξοδική σήμανση. Αυτό το λάθος σήμερα θα το πλήρωνα πικρά. Θέλω να καθαρίσω τα γυαλιά μου από τη βροχή αλλά το αφήνω για να μην τα λερώσω χειρότερα. Κολλάω με τον τύπο που έρχεται στη συνέχεια και πράγματι ξέρει τη διαδρομή. Γλυτώνω έτσι λίγο χρόνο από ψάξιμο. Μαζί θα πάμε μέχρι τον πρώτο σταθμό. Δείχνω την τσέπη μου στον κοντρολιέρη για να μου σφραγίσει το καρτελάκι χωρίς να βάλω το βρεγμένο μου γάντι μέσα. Συνειδητοποιώ πως αν χρειαστεί να βγάλω το road book για να το συμβουλευτώ θα το κάνω κομμάτια πριν το ανοίξω με τόσο νερό στα χέρια μου. Χμμ.. Δεν κάθομαι παραπάνω. Κατεβάζω με τη βοήθεια χυμού μια μπάρα και αναχωρώ. Κερδίζω λίγο χρόνο στην αλλαγή και πιάνω το προπορευόμενο γκρουπ. Νιώθω εύκολα το ποδήλατο να σπινιάρει όταν σηκώνομαι από την σέλα. Σύντομα η απότομη κλίση θα βάλει και πάλι τα πράγματα στην θέση τους αφήνοντάς με μόνο σε μια ατελείωτη ανηφόρα. Καλά, έχουμε κάνει και πιο δύσκολα. Ελέγχω τους παλμούς να είμαι οικονομικός και χαζεύω την θέα δεξιά μου. Οι ανηφόρες δείχνουν πως ανεβαίνουμε ολόκληρο βουνό. Η θερμοκρασία πέφτει και ο αέρας εξατμίζει την υγρασία του ιδρώτα και της ασταμάτητης βροχής αφήνοντας μια ¨δροσιά¨ στο δέρμα. Όσο κινούμαι δεν έχω πρόβλημα, σκέφτομαι. Το μόνο που με ανησυχεί είναι η διαδρομή. Πάω σωστά; Σταματάω έναν τεχνικό του ΟΤΕ από το απέναντι ρεύμα. Ναι, έχει δει και άλλα ποδήλατα. Συνεχίζω να ανεβαίνω. Μπιπ. Ώρα για φαγητό. Ένα αυτοκίνητο της διοργάνωσης σταματάει δίπλα μου. Ωραία, πάω σωστά. Με ρωτάνε αν χρειάζομαι κάτι. Κάνα δυο φωτογραφίες εν κινήσει και πατάει γκάζι όπως όλοι οι οδηγοί στην ανηφόρα. Όπως και εγώ όταν οδηγώ. Απλά πιέζοντας την άκρη του δεξιού ποδιού. Τόσο απλά. Ενώ τώρα συμμετάσχω με όλο τον κορμό και τα πόδια. Πότε είπαμε πως θα πάω να φτιάξω αυτό το θόρυβο στο σαζμάν;

Το υψόμετρο ανεβαίνει, η θερμοκρασία πέφτει. Διασταύρωση, που να πηγαίνω άραγε; Πάω κάτω από ένα δέντρο. Καθώς κουνάω το χέρι μου κάμποσες σταγόνες νερό στραγγίζουν στο έδαφος. Χμμ, άσε καλύτερα. Στήνω καρτέρι στο απέναντι ρεύμα για να ρωτήσω διερχόμενο αυτοκίνητο. (σσ. μόλις μίλησα με μαυρόσκυλο στο τηλέφωνο. Μου είπε πως αυτά τα λάθη είναι πρωτάρη. Έχει δίκιο.) Ήταν λίγο αργότερα που η βροχή σκλήρυνε και χτύπαγε με λύσσα το πρόσωπο. Το πηγούνι πάγωσε, τα 20 μου δάχτυλα πονάνε και το ισοτονικό έγινε καταψύκτης για Εσκιμώο. Νιώθω τους μυς να μην χαλαρώνουν. Πάμε για κράμπες. Ακούω τη βροχή πιο δυνατή στα ρούχα μου. Κοιτάζω το μανίκι και είναι γεμάτο άσπρες νιφάδες. Είναι τόσο κρυστάλλινες που σε κάθε κραδασμό αναπηδάνε. Διασταύρωση. Twilight zone. Ρίχνω άγκυρα. Ψυχή ζώσα. Ίχνος από ροδιές και στις δύο επιλογές. Μήπως να ανάψω φωτιά;

Παρακάτω βρίσκω ένα ποδηλάτη να διαβάζει τον χάρτη του. Του φωνάζω πως ένα αυτοκίνητο είδε κι άλλους από εδώ. Ένα αμάξι με ρωτά αν το ποτάμι μπροστά μας περνάει. Παγώνω στη σκέψη. Προχωράω μέχρι την επόμενη διασταύρωση και περιμένω τον ποδηλάτη για βοήθεια. Ο έτερος Eskimo-biker είναι μόλις λίγο πίσω μου αλλά αργεί. Τόσο που τελικά ανησυχώ μήπως είμαι λάθος. Ξεκινάω να ποδηλατώ ανάποδα. Ώσπου τον συναντάω. Πλέον θα πηγαίνω μαζί του. Καλύτερα χαμένος και παρέα παρά μόνος. Στη συνέχεια θα αποδειχθεί γρηγορότερος στην ανηφόρα αλλά συντονιζόμαστε στην κατηφόρα. Τα φρένα πλέον θέλουν αρκετές περιστροφές μέχρι να ξεκινήσουν να πιάνουν. Στην αρχή το σκέφτονται και ζεσταίνονται. Αν προλάβουν φρενάρουν κιόλας. Με αρκετές καθυστερήσεις καθώς έχει πήξει ο μυαλό μας από το κρύο φτάνουμε σε μια ταβέρνα. Ενώ την έχουμε προσπεράσει, ένας κοντρολιέρης βγαίνει έξω κουνώντας χέρια και φωνάζοντας. Εδώ-εδώ!

Επιτέλους ζέστη. Ένα ζεστό τσάι, κάμποσα πατατάκια μιας και είναι πιο εύπεπτα από την κρυσταλλική δομή που έχει το ισοτονικό μου. Πριν περάσει η ώρα μας, οι κοντρολιέρηδες μας διώχνουν. Το χρειαζόμασταν για να ξεκολλήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Δεν έπρεπε να γαλακτώσουμε ούτε να σταματήσουμε να κινούμε τους μύες. Έχω πάρει σαφείς οδηγίες πλέον για την υπόλοιπη διαδρομή. Τις επαναλαμβάνω ρυθμικά καθώς κατεβαίνω με πετάλι για να μην παγώσουν άλλο τα πόδια μου παρά τα ασύλληπτα φρένα μου. Οι κατηφόρες πάντα τελειώνουν γρήγορα. Φτάνω στον παραλιακό δρόμο. Επιτέλους ισιάδα. Drop bars και στροφάρισμα ξεπαγώματος. Λίγο ορθοπέταλο στις ανηφόρες. Είναι μικρές άλλωστε. Ο βόρειος Ευβοϊκός δίπλα, μου στέλνει απατηλά μηνύματα. Ανακαλύπτω το λάκκο καθώς κοιτάζω τα δεδομένα στον παλμογράφο. Και μπόλικες ανηφόρες και κάμποσα χιλιόμετρα έχουμε ακόμα.

Έχω καλύψει τα δύο τρίτα της διαδρομής. Βρίσκομαι και πάλι σε ανηφόρα με τον γνώριμο ήχο της πρώτης. Παλμούς οικονομίας και παραπλανητικές στροφές που δείχνουν σαν διάσελο. Αντί για αυτό εμφανίζεται μια νέα ανηφόρα. Άλλη πιο μικρή, και άλλη πιο μεγάλη αλλά όλες διαδέχονται …μια νέα ανηφόρα. Κοιτάζω πίσω μου, κοιτάζω μπροστά μου. Ψυχή. Τουλάχιστον τώρα ξέρω πως είμαι σε σωστό δρόμο. Κατά καιρούς σηκώνομαι από τη σέλα να ξεκουράσω τη μέση. Το κρύο παγώνει τους μυς και αυτοί δεν χαλαρώνουν στο κενό της πεταλιάς. Θα πρέπει να δείχνουμε εξαιρετικά βιτσιόζοι στους οδηγούς. Καθισμένοι αναπαυτικά πίσω από το καλοριφέρ και με τους υαλοκαθαριστήρες μια θέση πριν από το τέρμα ρίχνουν μια άδεια ματιά στον αναβάτη που μπουσουλάει στην ανηφόρα. Το βλέμμα τους δείχνει πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα από το "βίτσιο στη βροχή". Ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Τουλάχιστον δεν ξεμένω πίσω. Ήδη κατά καιρούς με προσπερνάνε αμάξια με αναβάτες που εγκατέλειψαν λόγω ψύχους. Δεν χαίρομαι. Αφού στήθηκαν στην αφετηρία ήξεραν πως σήμερα θα τα έβαζαν με τα στοιχεία της φύσης. Για να μην πω και με τους τετράτροχους εκτελεστές! Δυστυχώς έχει γίνει μέρος της ποδηλατικής πραγματικότητας. Ποδηλατώ μέσα στην βοηθητική λωρίδα για να μην ενοχλώ. Η θέα της θάλασσας χάνεται και εγώ είμαι και πάλι μέσα στο βουνό. Στροφή τη στροφή σκαρφαλώνω. Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει σκέφτομαι και σηκώνομαι λίγο ορθοπέταλο για να ξεκουράσω τη μέση. Η ανηφόρα προχωράει πιο αργά από την ώρα.  Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Κοιτώ και ξανακοιτώ το ρολόι μου και δείχνει κολλημένο. Εγώ όμως είμαι ο κολλημένος. Πρέπει να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο γιατί θα φρικάρω.

Brevet Χαλκίδας

Και να ‘μαι πάλι σε γνώριμο έδαφος. Μερικές ώρες νωρίτερα περάσαμε από αυτή τη διασταύρωση. Άντε και το φάγαμε. Η μνήμη μου όμως με απατά. Έχει αποσιωπήσει την τρίτη ανάβαση. Ποδηλατώ στροφάροντας δίπλα στο ποτάμι, μετά τον Άη-Γιάννη. Το ποτάμι δίπλα μου τρέχει ξοπίσω μου. Έχει γεμίσει από τη βροχή όλης της ημέρας. Δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί τόσο φουσκωμένο. Το νερό έχει κατεβάσει μύρια χρώματα πολλών σκουπιδόψυχων. Φαίνεται σαν να έχει φορέσει τα γιορτινά του.

Αναπόφευκτα φτάνω και στην τελευταία ανάβαση. Το κρύο με έχει ρίξει σε νοητικό λήθαργο και έχω αργήσει να φάω. Για την ακρίβεια έχω πέσει κάτω από τους παλμούς οικονομίας αλλά νομίζω πως είναι από την εξάντληση του κρύου και όχι από το φαγητό. Πως το κατάλαβα; Το αντελήφθην όταν ένα αμάξι με πρόωρα τερματίσαντα αναβάτη μου προσφέρει φαγητό από το ανοιχτό παράθυρο. Παρά τον αρχικό δισταγμό τρώω σαν Αιθίοπας και πίνω σαν κοράκι κοιτώντας να μην με φτάσει ο Λαρισαίος, τρομάρα μου. Σε πέντε-δέκα λεπτά παίρνει μπροστά ο καυστήρας. Άντε να προχωράμε. Όσο και λάθος να υπολόγισα δεν μπορεί να έχει κι άλλη ανηφόρα. Μα αυτά τα έχω περάσει στο πήγαινε. Γιατί δεν θυμάμαι να κατέβηκα τόσο; Ειλικρινά, πάντως, υπήρχε κάτι το εξαιρετικό σε αυτή την ανάβαση. Και θα μπορούσε να το ζήσει μόνο όποιος είχε φάει όλη αυτή την βροχή στην πλάτη του (εντάξει, όχι το κρύο). Είδα πάνω από 5 μικρούς καταρράκτες σε απόσταση ενός με δέκα μέτρων. Το στράγγισμα των νερών της βροχής σε μεγάλες δεξαμενές κάθε 200 μέτρα έκανε πάταγο αφρίζοντας και λυσσομανώντας χειρότερα από τα ψόφια μου πόδια στη φαρμακερή τούτη ανηφόρα. Μαζί με τις διακυμάνσεις ATP ανεβοκατέβαινε και η διάθεση. Όλα αυτά είναι μικρά. Τσουπ, να μια δόση από την υπόφυση. Τα μεγάλα κρύα πέρασαν και δεν αναμένουμε τραγικές ανηφόρες. Ο υδατάνθρακας χτυπάει την πόρτα στα μιτοχόνδρια. Γενικά δεν είχε τραγικές κλίσεις. Διάρκεια ναι, κλίσεις όμως όχι. Για να δούμε σε αυτή την μεγάλη φουρκέτα με θέα, έρχεται κανείς από πίσω;

Brevet Χαλκίδας

Με τα μάτια γεμάτα τρεχούμενα νερά καταλήγουμε στο κέντρο. Τι αντίθεση! Πόρτες που ανοίγουν διάπλατα, φορτηγά με σπρέι βρόμας, λακκούβες κρυμμένες σε λιμνούλες, οδηγοί βαριεστημένοι στην βροχή, που ήταν όλα αυτά σήμερα το πρωί; Λες και δεν πέρασα ποτέ από εδώ σήμερα το χάραμα. Τουλάχιστον τελειώνουμε. Άντε και το φάγαμε.

Brevet Χαλίδας

Ο τερματισμός με περιμένει με άνθρωπο να του δώσω το ποδήλατο, με γλυκά στο ταψί, με μερικά διαφορετικά στο κουτί. Καμιά δεκαριά άνθρωποι ντυμένοι με ζεστά πολιτικά ρούχα πλαισιώνουν το πιο δύσκολο τερματισμό brevet της χρονιάς.

Να λέει αλήθεια ο polarος πως κάψαμε 7/8 χιλιάρικα;

>>> Περισσότερες φωτογραφίες στο Photobucket.com/albums/ss40/Dmoraitis