Μέχρι τελικής πτώσης!

Εδώ και κάποια χρόνια, διοργανώνεται ένας αγώνας στα Τζουμέρκα. Πανέμορφα τοπία και άγρια φύση. Αρχικά ήταν λιγότερο γνωστό στους ποδηλάτες. Περιλάμβανε ποδήλατο και τρέξιμο εντός της ίδιας μέρας. Έτρεχες στο ένα ή και στα δύο. Στη συνέχεια απ-έκτισε φήμη, ξακουστό ξέφωτο free camping αλλά και rafting. Άλλωστε η τοποθεσία έχει μπόλικα νερά -διαθέτει τον Άραχθο ποταμό.

Τριήμερο λοιπόν στα "απρόβλεπτα καιρικά" Τζουμέρκα. Ήδη κάποιες χρονιές είχαμε ξυπνήσει από την έντονη βροχή και τις διαρροές μέσα στη σκηνή... παρά την έναρξη του καλοκαιριού. Ξέροντας το "παραμύθι" από προηγούμενες χρονιές είχαμε εξοπλιστεί με μπόλικο λάδι για τις αλυσίδες, αυτοσχέδιες πατέντες για λιγότερη λάσπη και μπόλικο θάρρος για να την βγάλουμε καθαρή στον "άθλο".

Ο αγώνας θα είχε εντελώς διαφορετική χροιά αν διοργανωνόταν από άλλον άνθρωπο ή σε άλλο μέρος. Ο συνδυασμός τους είναι εκρηκτικός. Τόσο η πρόθεση του διοργανωτή για "άθλο" αντί για "αγώνα", όσο και οι εκπληκτικές αντιθέσεις της περιοχής σε κλίμα, θέα και τερέν είναι οι απόλυτες προϋποθέσεις για ένα αξέχαστο σαββατοκύριακο περιπέτειας.

Το rafting γίνεται σε μεγάλες φουσκωτές βάρκες ανά εξάδες. Ένας έμπειρος οδηγός από τη διοργάνωση κατευθύνει με το κουπί του για πηδάλιο και συντονίζει με παραγγέλματα τους κωπηλάτες. Τα ρεύματα, οι ξέρες, οι στρόβιλοι και τα σκαλοπάτια δίνουν κάθε λίγο μια καινούρια απειλή για την πορεία της βάρκας. Στις φωτογραφίες παρακάτω θα δείτε για τι μιλάμε... Στη δικιά μου βάρκα καταφέραμε να σώσουμε τον οδηγό μας που έπεσε στο νερό. Επίσης παραλίγο να πνίξουμε τον ένα κωπηλάτη όταν πέφτοντας στο νερό τον κράτησα από την πατούσα. Δεν είχε καλαμάκι μαζί του για να αναπνέει το παλικάρι...Όπως καταλάβατε χρόνο καλό δεν κάναμε αλλά τα γέλια μας αντηχούσαν απ΄ όπου περνούσε το ποτάμι. Θέα; Απερίγραπτη. Νερά ανάβλυζαν μέσα από τα βράχια. Ψηλά βράχια άφηναν μια χαραμάδα ουρανό. Το τοπίο θύμιζε ταινία National Geographic. Μόνο που ο φωτογράφος ήσουν εσύ και το φιλμ ήταν τα μάτια σου.

Ξέροντας τα στενά χρονικά περιθώρια εγκαταλείψαμε το μεσημεριανό για να εφαρμόσουμε στρατηγικές επιβίωσης σε κλίσεις τύπου Ι με λάσπη τύπου Γ. Βέβαια αυτό που έμελλε να ακολουθήσει ήταν πάλη με την λερναία ύδρα. Η λάσπη ήταν άφθονη σαν να λέμε βασιλικά μετά από ένα μήνα βροχών. Λάσπη και μέσα στο σαμουά.  Αλυσίδα καφέ μπετόν αρμέ, χωρίς κρίκους - σαν συρματόσχοινο ένα πράγμα. Συνοδευόταν από τους αντίστοιχους ήχους.  Όσοι είχαν λάδι αρκετό για να ξεπλένουν την αλυσίδα κάθε τόσο γλίτωναν το σπρώξιμο και τα γυρισμένα ντεραγιέ. Ίσως τελικά ο άξονας να μην είναι κακή λύση σε τέτοια extreme sports.

Η χάραξη της διαδρομής είχε απ΄ όλα. Η διαφορά με όλους τους άλλους αγώνες είναι πως είναι πιο άγριος και πιο κοντά στην παρθένα φύση. Δεν είναι στρωμένο χαλί για να πηγαίνεις τάπα. Ούτε στην ανηφόρα, ούτε στην κατηφόρα. Είπε κανείς πως δεν του άρεσε η διαδρομή στην Καρδαμύλη; Εδώ να σε έχω μάγκα να δεις. Δεν έβλεπες και τίποτα με τόση λάσπη πάνω στα γυαλιά. Κάπου εκεί εγώ έχασα την μπάλα και τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είχα ήδη περάσει ξυστά από κακοτοπιές αλλά δεν πήρα το μάθημα να πηγαίνω κυρία. Μάλλον μπέρδεψα τους αγώνες που πηγαίνω με τον άθλο.

Να λοιπόν πως το περιγράφει αυτός που το έζησε. Σε ένα δασικό με διάσπαρτη πέτρα μεγέθους γροθιάς πηγαίνω όσο μου επιτρέπουν τα πόδια μου. Ανάλαφρο κάθισμα στη σέλα για να δουλεύει η ανάρτηση. Το ισιάδι έχει δώσει μια ανάσα στα πρησμένα πόδια από τις ανηφόρες. Βρίσκομαι στο 32ο χιλιόμετρο και ξέρω πως αφού έφτασα εδώ θα τερματίσω. Τα δύσκολα είναι πίσω μου. Τις ανηφόρες και τις λάσπες (λαιστρυγόνες και κύκλωπες) τα πέρασα. Δεξιά μου απλώνεται σαν αεροφωτογραφία το χάος. Κάθετη πλαγιά εκατοντάδες μέτρα κομμένη σαν μαχαίρι. Πιο πέρα πάλι βουνό και από πίσω ξεπροβάλουν και άλλες ψηλότερες κορυφές. Νιώθεις πως είσαι μέσα στην Πίνδο. Παντού γύρω βουνά. Σε ένα σημείο χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο δασικός δρόμος στενεύει. Παλιά κατολίσθηση έχει φράξει τον διασικό αφήνοντας μια γραμμή μισού μέτρου για να περάσεις. Μισό μέτρο από το χάος. Εκεί λοιπόν και καθώς είμαι με κλίση προς το κέντρο του δασικού ο μπροστινός τροχός αναπηδάει σε νεροφάγωμα. Ακριβώς στο στένεμα. Ο μπροστινός τροχός αναπηδά και φεύγει. Παύση.

Ως εδώ όλα είναι καλά. Ξεκουμπώνω το αριστερό πόδι για να συρθώ αναίμακτα στην πλαγιά. Με το που φτάνει ο πίσω τροχός στην χαράδρα έρχεται το τέλος. Δεν προλαβαίνω να συρθώ. Ξεκινάω την πρώτη τούμπα με τα μάτια πριν κατέβει ο πίσω τροχός. Έχασα και μόλις ξεκίνησα. Στη δεύτερη τούμπα το ποδήλατο με προσπερνά. Πάντα ήταν γρήγορο. Με κωλοτούμπες 5-7 μέτρων η καθεμιά βλέπω μία τον ουρανό και μία το χώμα. Εύχομαι να σταματήσει πριν σπάσω πολλά-πολλά. Απλώνω ανεπαίσθητα χεροπόδαρα για να σταματήσω την ταχύτητα της ελεύθερης πτώσης. Στην τέταρτη πιρουέτα έρχεται η δεύτερη παύση. Η μέση μου πονάει και το ποδήλατο μπροστά μου απομακρύνεται όλο ;χάρη και φιγούρα μέχρι που το χάνω. Δεν πειράζει σκέφτομαι. Θα πάρω άλλο. Πάω να κινηθώ. Η μέση πονάει. Ας μείνω λίγο εδώ (συγνώμη για την παραστατικότητα - ήταν πηγαίο).

Ο Adrei είναι καλός μονοπατάς. Δεν ξέρει γιατί είναι μπροστά ο ghost. Έχουμε ήδη εναλλαχθεί ένα-δύο μερικές φορές. Ξέρει πως το δυνατό του σημείο είναι οι κατηφόρες και περιμένει τη στιγμή που θα ξαναπεράσει. Όπως συνήθως, για λίγο κοίταξε τα πόδια του ενώ έκανε πετάλι. Όταν ξανασήκωσε το βλέμμα ο ghost είχε εξαφανιστεί. Μα που πήγε; Πότε πρόλαβε και έφυγε; Καθώς πλησιάζει στο στένεμα ρίχνει μια ματιά προς το χάος. Και τι να δει; Ένα ποδήλατο κάνει μόνο του τούμπες κάπου στο βάθος. Σταματάει. Κοιτάζει κάθετα και βλέπει έναν ghost. Σταματάνε κι άλλοι. Ένας ρωτάει -Είσαι καλά; και η απάντηση είναι -Δεν ξέρω. Καθώς μαζεύεται κόσμος αρχίζει μια μικρή κατολίσθηση.

Φιλαράκο τέλειωσε το λαδάκι σου. Αν δεν έφυγες πέφτοντας στις πέτρες τώρα θα πέφτουν οι πέτρες πάνω σου μέχρι να τα κακαρώσεις.

Τα λεπτά προχωρούν και εγώ ζω την νιρβάνα της επιβίωσης. Σύντομα, ένας Ηρακλής εμφανίζεται από το πουθενά μπροστά μου. Μάλλον αποφάσισε πως υπήρχε ένας άθλος που δεν είχε εκπληρώσει. Τον πείθω με προσπάθεια πως μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Τότε αποφασίζει να συνεχίσει το ραπέλ για το ποδήλατο. Τραβερσάροντας και γλιστρώντας φτάνω σε ένα ποταμάκι που η κλίση επιτρέπει την ανάβαση.

Χεχε, τη γλίτωσα Θεούλη. Ακόμα περπατώ και σύντομα θα ποδηλατώ και θα τρέχω. Λέω στα παιδιά να συνεχίσουν. Ο Polyenios μένει μαζί μου για να τερματίσουμε...από την πίσω πόρτα. Αυτός στο σωλήνα για να πλύνει και εγώ στον ακτινογράφο. Τα υπόλοιπα παιδιά τον ευχαριστήθηκαν τον αγώνα.

Πρέπει να ευχαριστήσω θερμά τον Κώστα Κ. και τον υιό που ανέλαβαν χρέη ασθενοφόρου για όλο το απόγευμα.

Κοιτώντας την επόμενη μέρα τους αθλητές που έτρεχαν ζήλεψα λιγάκι. Ας είναι καλά η μέση όμως να βγάλουμε τον Όλυμπο και όλα καλά. Για να δούμε..την επόμενη φορά τι μου επιφυλάσσει η μοίρα μου;

Η εμπειρία του διοργανωτή Γιάννη Θεοχαρόπουλου είναι μεγάλη σε αθλητικά δρώμενα. Λιγομίλητος πάντα και συγκρατημένος καταγράφτηκε μια φορά στο φακό να μειδιά όταν ξεκίναγαν οι βάρκες το rafting.  Θα δείτε πως δεν πρόκειτε για συνηθισμένο άνθρωπο, ούτε καν συνηθισμένο αθλητή. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά: http://www.mountain-sports.gr/theocharopoulos

>>> Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο του για τον αγώνα: http://www.mountain-sports.gr/athlos-tzoumerkon/the-race

Aπολαύστε φωτο του αγώνα: http://www.mountain-sports.gr και http://www.eosacharnon.gr/EOSGallery/Athlos_Tzumerkon_09/index.html