Βατερλώ

Είμαι έτοιμος να κλείσω την πόρτα και να ξεκινήσω. Τα έχω πάρει όλα; Ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κάτι. Αργότερα θα λέω γιατί δεν το θυμήθηκα. Λοιπόν, κάτσε να δω τα βασικά: Κράνος, παπούτσια, κολάν-μπλούζα, ποδήλατο ανταλλακτικά στο σακίδιο και φαγητό. Τα απαραίτητα τα έχω. Πάμε να μην αργήσω.

Ολίγη εθνική οδός με λίγη Αττική οδό στο ενδιάμεσο και φτάσαμε στην Περαχώρα. Είναι ακόμα Σάββατο και στην πλατεία η οργάνωση στήνει βάθρα, πανό και την πύλη. Έχω φτάσει νωρίς. Εντοπίζω τον κ.Μήττα. Γνωστή φυσιογνωμία από τα ποδηλατικά δρώμενα στην Ελλάδα. Στήνει το βάθρο των νικητών. Παρκάρω και πάω να πάρω νούμερα.

Έχω αποφασίσει να τρέξω και να ποδηλατήσω. Διπλά νούμερα λοιπόν. Ρωτάω και τα στατιστικά : καμιά εικοσαριά θα τρέξουμε και 150~200 θα ποδηλατήσουν. Η αρχική απογοήτευση για τη μικρή συμμετοχή στο τρέξιμο έδωσε γρήγορα τη θέση της στην ευχάριστη ιδέα πως θα μαζευτούν καλά ποντάκια για τον Μαραθώνιο Ολύμπου το 2010. Αρκετός τρεξιματικός κόσμος έχει ανησυχήσει για τα κριτήρια του OM-2010. Από αυτήν την εκδήλωση το τρέξιμο θα βγάλει τα λεφτά του. Όμως το κυρίως πιάτο θα είναι το ποδήλατο. Και μεγαλύτερο θα είναι και περισσότερο θα διαρκέσει.

Σύντομα θα συναντηθώ με τον φίλο Ορέστη. Έχει κάνει ήδη την πρώτη ανηφόρα της διαδρομής και βολιδοσκόπησε για το τερέν και τη δυσκολία. Βρήκε λάσπη αλλά αρκετά πηχτή για να στομώσει τα τακούνια πριν το μονοπάτι. Όλη η διαδρομή φαίνεται πως είναι κουρσοβουνίσια εκτός από την πρώτη κατηφόρα. Αναλύοντας τον αγώνα το αποτέλεσμα θα κριθεί από τα δυνατά πόδια στην δεύτερη ανηφόρα. Πιέσεις, λαδώματα, φαγητά, μια ματιά στους εκθέτες...η ώρα κυλά. Πλησιάζει η αφετηρία του τρεξίματος.

Μια χούφτα αθλητές. Μοιάζει με εκείνες τις υπερμαραθώνιες αποστάσεις που οι συμμετοχές είναι λίγες για τον απλούστατο λόγο πως λίγοι έχουν το θράσος να το επιχειρήσουν. Οι φάτσες είναι γνωστές και το κλίμα φιλικό. Θα καλύψουμε 16χλμ, τα περισσότερα σε μονοπάτι. Το σημαντικό στοιχείο είναι τα υψομετρικά. 1050 αθροιστικά υψομετρικά: φαντάζομαι πως για κάποια θα χρειαστούν και τα χέρια με τις κλίσεις που θα δούμε. Αντίστροφη μέτρηση και ξεκινάμε.

Ήδη από τα πρώτα ασφάλτινα μέσα στο χωριό δημιουργήθηκαν οι διαφορές των καλών και των καλύτερων. Πάω συντηρητικά, έχουμε δρόμο ακόμα. Πρώτες ανηφόρες, ο παλμογράφος δείχνει την καρδιά να ανεβάζει. Μόνος λόγος να συγκρατηθώ είναι η διαχείριση της κατανάλωσης. Αφήνω το πρώτο γκρουπ να ξεκόψει. Θα κρατηθώ κοντά και θα δώσω στα καταβατικά, σκέφτομαι. Σιγά σιγά το πρώτο γκρουπ χάνεται στις φυλλωσιές. Είμαστε ακόμα σε ανηφορικό δασικό καθώς ξαφνικά βλέπω έναν προπορευόμενο αθλητή να τρέχει προς τα πίσω. Καθώς με προσπερνάει μου απαντάει πως βλέπει μόνο κορδέλες shimano και μάλλον χάσαμε την διαδρομή του τρεξίματος. Σταματάω μετά από μερικά βήματα για να σκαλίσω την μνήμη μου. Που στην ευχή χώριζε ο δρόμος; Περιμένω να δω τον αθλητή αυτό να ξαναέρχεται προς το μέρος μου αλλά δεν φαινόταν να επιστρέφει. Φτου, άδικα ανεβήκαμε ως εδώ. Ροβολλάω προς τα πίσω.

Με πολλή προσεκτική ανίχνευση βρίσκω το σημείο διαχωρισμού. Χάσαμε κάνα χιλιόμετρο. Πάλι καλά σκέφτομαι γιατί εγώ δεν θα σκεφτόμουν πως οι κορδέλες shimano σήμαιναν λάθος δρόμο. Μετά το σημείο διαχωρισμού τα αναβατικά είναι άγρια. Άγριο γίνεται και το τοπίο. Συχνά καταφεύγω σε γρήγορο περπάτημα. 5' αργότερα ακούω πως με πλησιάζουν αθλητές από πίσω. Τους ξέρω. Ήταν μπροστά μου, προφανώς θα χάθηκαν και αυτοί αλλά περισσότερο από εμένα. Είναι πιο δυνατοί, με έφτασαν παρά την παραπάνω απόσταση που έχουν γράψει. Σε κάποια ανίχνευση του σωστού δρόμου περνάνε μπροστά και προσπαθώ να κρατηθώ πίσω τους. Αυτοί είναι πιλαλάδες, τι το παλεύω εγώ ο mtbής;

Στη διαδρομή συναντάμε αρκετούς εντουράδες που μας δείχνουν τη διαδρομή. Άλλοι μας βγάζουν φωτογραφίες και άλλοι ζυγίζουν με τη ταχύτητα θα ανέβουν ένα τοιχάκι. Δεν κρατιέμαι, τους λέω σοβαρά πως μόλις περάσουν δεν θα μπορεί πια να περάσει ποδήλατο. Δεν ξέρω πως αντέδρασαν γιατί τους έχω ήδη αφήσει πίσω. Η ομορφιά είναι ασύγκριτη. Κάθε που κοιτάς πίσω βλέπεις ξεκάθαρα πόσο έχεις ανεβεί και αναθαρεύεις. Κάθε φορά πιο ψηλά αλλά πόσο ακόμα; Κοιτάω το ρολόι με τα αθροιστικά υψομετρικά. Δεν μετράω χιλιόμετρα αλλά υψομετρικά. Τα καταβατικά θα τα δούμε αργότερα. Πλησιάζω στην κορυφή και καθώς την φτάνω ο χρόνος παγώνει και φαίνεται να ξεμακραίνει. Μερικές φορές σπρώχνω τα γόνατά μου με τα χέρια μου. Δεν βλέπω πια κάποιον μπροστά ή πίσω Τρέχω μόνος. Κάπως έτσι είναι η αθλητική βελτίωση για μένα. Αν αποφασίσεις να προχωρήσεις αυτό σημαίνει μοναχικότητα. Τι σκέφτεται κανείς για να γεμίσει την αργή του ανηφόρα...

Ώσπου φτάνω σε ένα ξέφωτο. Βλέπω τον μπροστινό μου που τον έχω χάσει από ώρα. Ο αέρας δυναμώνει και στεγνώνει τον ιδρώτα αφήνοντας έντονη ψύχρα στο δέρμα. Λίγο ακόμα και φτάσαμε στην κορυφή. Κουράγιο ghost, έρχεται η κατηφόρα, λύσε τα χειρόφρενα και μπες μέσα στο αυλάκι. Τρέχω σαν το νερό της βροχής μέσα σε ένα μικρό ξερό ποτάμι γεμάτο κροκοδείλια βράχια Τα μάτια μου κοιτάζουν τρία βήματα μπροστά και τα πόδια μου εκτελούν από μνήμης. Είμαι στο στοιχείο μου. Σαν ρευστό ανεβαίνω πότε στην μια όχθη και πότε στην άλλη για να κόψω ταχύτητα. Οι άγριες πέτρες δεν φοβίζουν τα παπούτσια μου. Είναι ό,τι πιο άγριο βρήκα στην αγορά. Κατά καιρούς χάνω την σήμανση. Αλλά ξέρω πως πρέπει να κατεβαίνω. Βάζω στόχο μια μακρινή κορδέλα και περνάω πηδώντας μέσα από τους θάμνους.

Τα χαλάσματα ενός παλιού κτίσματος διαδέχονται μια πανοραμική θέα. Όλο πλησιάζεις προς τη θάλασσα και η εικόνα ανοίγει σαν αεροφωτογραφία. Χοροπηδώντας στα βράχια με τα αγριεμένα δόντια φτάνεις στην ακμή της πλαγιάς. Τρέχεις με τους αστραγάλους λυγισμένους για να μην γλιστράς. Ώσπου ή άκρη του ματιού σου συνδυάζει δυο εντυπωσιακές πληροφορίες ταυτόχρονα. Από την μία φαίνεται ο ισθμός της Κορίνθου και από την άλλη η λίμνη της Βουλιαγμένης. Και σαν να μην έφταναν αυτά διαβάζεις μια ταμπέλα : "Χώρος απογείωσης αεροπτεριστών". Ο βράχος τελειώνει δίπλα στο πόδι σου και από κάτω ξεκινάει το χάος. Να ήταν αυτό το χειρότερο ή αυτό που ακολούθησε; Με πυκνά ζικ-ζακ και τριμμένη πέτρα χάνεις ύψος σαν ελεύθερη πτώση. Διστάζεις για μια στιγμή δίπλα στη σάρα που σου γνέφει σαδιστικά. Έχουμε δρόμο ακόμα, κάνε τον κύκλο καλύτερα. Οι γάμπες σφίγγουν καθώς οι αστράγαλοι ξεβιδώνουν και τα τετρακέφαλα ανάβουν. Τα πόδια τραντάζονται σε κάθε πάτημα. Αν είχες ρόδες θα μύριζες καμένα φρένα. Η κλίση δεν μικραίνει αλλά προστίθενται μερικά κενά στο μονοπάτι που πρέπει να πηδήξεις για να συνεχίσεις στον επόμενο βράχο. Προσπαθείς να μην σκέφτεσαι τι θα γίνει αν το κουρασμένο σου αριστερό σκαλώσει σε καμιά πέτρα και δεν έρθει εγκαίρως μπροστά. Κόβεις με την πρώτη ευκαιρία που σου δίνει η κατηφόρα. Η καρδιά ξαναμπαίνει μέσα στο σώμα και σιγά-σιγά βρίσκεις την ανάσα σου. Μόλις προσγειώθηκε άλλος ένας αεροπτεριστής του Μήττα. Τα κατσιασμένα δέντρα από την άγονη πέτρα δίνουν την θέση τους σε άλλα μεγαλύτερα. Η κλίση θυμίζει πολιτισμό. Τώρα πρέπει να μπαίνουμε ξανά στα αρχικά μονοπάτια. Εδώ και ώρα δεν έχεις δει αθλητή. Εθελοντές πολλούς έτοιμους να σε μαζέψουν από τα τάρταρα αλλά αθλητή - ψυχή. Κάθε φτέρνα που χτυπά ταρακουνά την μέση σου πια. Οι ραχιαίοι κλαίνε με άσπρο δάκρυ. Γαλακτικό που θα σου γνέψει την επόμενη ημέρα. Αλλά δεν είναι ώρα για αυτά. Έφτασες κιόλας σε επίπεδο. Πλησιάζεις στον τερματισμό. Τα πόδια πάνε μόνα τους αλλά πεινάς και πονάς λίγο. Πάμε λίγο πιο δυνατά. Τελειώνει έτσι και αλλιώς. Ευθείες , ωχ έχει κι άλλο. Μα που ήταν αυτή η ευθεία όταν έκανα ζέσταμα; Η πλατεία του τερματισμού φτάνει σαν όραμα. Είμαι τελευταίος - είμαι πρώτος καμία σημασία δεν έχει. Ακούω χειροκροτήματα και φίλους που έχουν τερματίσει να με ενθαρρύνουν. Παίρνω τα πάνω μου. Τερματίζω με χαμόγελο. Ο Μήττας με περιμένει με μικρόφωνο να πω φωναχτά τις εντυπώσεις μου. Καλύτερα που τις είπα το Σαββάτο γιατί την Κυριακή θα έπρεπε να κάνω μόνο νοήματα.

Κάπως έτσι οι λιγοστοί πιλαλάδες μοιραστήκαμε αφράτες θέσεις και έναν συμπυκνωμένο αγώνα με ξεχωριστή φυσική ομορφιά. Μετά τις αφηγήσεις κάνουμε τεντώματα και κανονίζουμε για φαγητά. Πεινάω και πρέπει να φάω.

Θα έπρεπε να το ξέρω. Τώρα το ξέρω για την άλλη φορά. Δεν τρώνε μια μερίδα για να γεμίσουν τις πυριτιδαποθήκες. Επικοί αγώνες θέλουν μυθικό φαΐ. Λάθος 1. Ξαναέκανα τεντώματα μα δεν ήταν αρκετά. Υπολογίζω να ήθελε μισάωρο δηλαδή και επαναλήψεις. Ίσως και καμιά μαγική σκόνη ανάπλασης. Ποιο μαγική από αυτή που μοιράζανε γιατί αυτή δεν μου έκανε τίποτα. Λάθος 2. Ακόμα, δεν κοιμήθηκα σαν βόδι αλλά σαν φυσιολογικός άνθρωπος = 3 λάθη. Επιπλέον, το επόμενο πρωί έπρεπε να φορτώσω σαν καμήλα. Ούτε και αυτό. Τα λάθη αυτά που το πρωινό της Κυριακής αγνοούσα έμελε να μου στοιχίσουν την ευχαρίστηση του 2ου αγώνα. Αλλά όχι βέβαια την ευχαρίστηση του μαθήματος. Κάθε τραγικό λάθος αφήνει μια ανεξίτηλη γνώση. Το μάθαμε και αυτό λοιπόν.

Η δεύτερη προσέλευση στην αφετηρία δεν θύμιζε καθόλου την χθεσινή πλατεία. Κόσμος παντού και αυτοκίνητα όπως να ΄ναι παρκαρισμένα σε μεγάλη ακτίνα. Ενώ τα κατεβάζω τα ποδήλατα αναγνωρίζω τις πρώτες φάτσες του αγώνα. Όλος ο ντουνιάς μετά από καιρό ποδηλατικής απραγίας έχει δώσει ραντεβού εδώ. Ετοιμάζω ποδήλατο, ρούχα, φαγώσιμα. Κάνω ένα τελευταίο τσεκ στο ποδήλατο και πάω για ζέσταμα. Παντού γνωστοί. Σαν φεστιβάλ, σαν πάρτυ όπου και να κοιτάξεις βλέπεις γνώριμες φάτσες από τους αγώνες. Ξανά εδώ λοιπόν. Το mtb δεν πεθαίνει. Με κάμποσο στροφάρισμα τελεύει η ώρα της αναμονής για τους τελευταίους αργοπορημένους και απλήρωτους. Έχει φτάσει η ώρα. Σαρδελιάζουμε πριν την γραμμή της εκκίνησης. Με μεγάλη ένταση που με διαπερνά ακόμα και τώρα που το θυμάμαι, περνάω τα τελευταία λεπτά για το ξεκίνημα. Αυτοσυγκέντρωση, λίγες ματιές στα ποδήλατα δίπλα σου, μερικά αστεία που σπάνε την ένταση και τα δευτερόλεπτα περνούν. Είμαστε όλοι πάλι εδώ. Έτοιμοι για να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Αντίστροφη μέτρηση και πάμε. Ποιος πάει; Οι πρώτοι! Γιατί οι πίσω περιμένουν να δουν τον μπροστινό τους να κινείται. Τι θα γίνει ρε παιδιά; Πάμε, ξεκίνησε. Αμέσως ψάχνεις για άνοιγμα. Μια θέση τώρα είναι δύο θέσεις μετά. Λίγη άσφαλτος για να λεπτύνει η γραμμή και μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Πάμε τρεις-τρεις μα καθώς πιάνει κατηφόρα γινόμαστε ένας-ένας. Φτου, είναι αργός αυτός. Πρέπει να περάσω αριστερά μόλις τελειώσουν οι μεγάλες πρασινάδες στην μέση του δρόμου. Ο δρόμος είναι ο ίδιος με χθες αλλά η ένταση μεγαλύτερη. Όλα τρέχουν πιο γρήγορα. Η μάχη είναι σαν χορός brake dance. Δεν ακουμπάς τον άλλο και όμως είσαι μέσα στον χώρο του. Απότομη στροφή αριστερά και πάμε δυνατά, καλημέρα ανηφόρα. Λίγα ακόμα μέτρα και αν σας πέρασε το χτυποκάρδι της αφετηρίας ήρθε η ώρα να σκαρφαλώσεις. Ένας-ένας οι θεριεμένοι καβαλάρηδες μαραίνονται πάνω από τα άλογά τους απλώνοντας άτσαλα το ποδήλατο από τη μία και το πόδι από την άλλη. Σαν οδόφραγμα ένα πράγμα. Μικρή φωνή και μεγάλος θαυμασμός για τον τεχνίτη που έμεινε ακόμα πάνω και σε περνάει σαδιστικά με μισό χιλιόμετρο την ώρα. Ωραίο το ροντέο σου Μήττα. Από τους πρώτους κάποιοι θα γλύτωσαν. Από τους άλλους δεν γλύτωσε κανένας.

Μετά τις πρώτες ανηφόρες φτάνουμε σε πολιτισμό. Περνάμε ανάμεσα σε σπίτια. Έρημα όμως, που πήγε ο κόσμος; Αμάν! Σκαλιά! Ντουπ ντουπ ντουπ ντουπ πάνε τα σφραγίσματα, ήμουν κλειδωμένος. Έχει κι άλλα σκαλοπάτια, άντε να ξεκλειδώσεις...Ξέχνα το, πάμε έτσι. Λίγο μετά έρχεται ο πρώτος ανεφοδιασμός. Α, να ο πολιτισμός. Κάμποσες κοπέλες περιμένουν τους προσωπικούς τους ήρωες. Πετώντας το νερό άτσαλα πιτσιλάω κάτι θεατές. Με έκραξαν δικαιολογημένα. Καλή ήταν η ανάσα αλλά είμαστε μόνο στην αρχή. Τα πόδια τραβάνε. Βλέπω ανάμεσα σε ποιους είμαι και παίρνω κουράγιο.

Πότε περνάω έναν χθεσινό τρεχαντήρι και πότε με περνάει εκείνος. Όσο κρατιέμαι κοντά του είμαι καλά. Είναι καλύτερος από εμένα. Το τοπίο εναλλάσσεται. Τα μεγάλα δέντρα δεν σε αφήνουν να έχεις πανοραμική θέα. Δεν βλέπεις πόσο έχεις ανεβεί. Κοιτάω τα υψομετρικά. Έχουμε δρόμο ακόμα. Ήρθε ώρα για συμπλήρωμα φαγητού. Είναι ένας μπροστά και σε μια ανοιχτή στροφή είδα άλλους πέντε πιο μπροστά. Τους έχω ώρα μπροστά μου αλλά δεν μπορώ να τους πλησιάσω. Θέλει ρυθμό, μην δώσω άλλο. Έχουμε πολύ ακόμα.

Πέρασε η ώρα, μάζεψα την πρώτη ανηφόρα. Ήρθε η ώρα να εξαργυρώσω το υψόμετρο. Με τον καλύτερο μάλιστα τρόπο. Μονοπάτι. Εμπρός καλή μου αλεπού. Τρέξε σαν κυνηγημένη από τη σκιά σου. Χα χα! Το γλεντάω ανάμεσα στις πέτρες και τα σκαλοπατάκια. Είναι σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ωωωπαα φρένο γιατί έχει τοίχο. Δυο βήματα με τα πόδια και καβάλα ξανά. Πάμε πάλι ζικ ζακ. Πως μπορείς να είσαι ευγενικό με τους ανθρώπους, που μοιράζεσαι το ίδιο χόμπι και να θες να λιώσεις μέσα στο μονοπάτι;;; -Αν θες, κάνε άκρη όπου μπορείς. Πήρα και το έλεγα συνέχεια. Και παραδόξως ο κόσμος έκανε άκρη. Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Στο κάτω-κάτω στον ίδιο χρόνο είμαστε. Η σκέψη γρήγορα χάνεται ενώ το μονοπάτι πλημμυρίζει τα χέρια μου και τα πόδια μου. Νιώθω δυνατός καθώς σε κάθε μικρό κενό πατάω γκάζι μέχρι την επόμενη στροφή. Ωπ, αυτό πρέπει να το περάσω πολύυυ αργά, έτσι, και για να μην πέσω τώρα που περνάει ο πίσω τροχός...πάμε πετάλι πάλι.

-Ε, συγνώμη κύριε συγγραφέα, μόλις μπορείτε να σταματήσετε πείτε στο κοινό σας τι κενό είχε η ανάρτηση όταν την έλυσες για service 3 μέρες μετά.

Ε, ναι η αλήθεια είναι πως μετά την ονείρωξη της κατάβασης και αμέσως μετά τον ανεφοδιασμό έπεσε το μάτι μου στα δάκρυα της ανάρτησης. Το δεξί καλάμι έκλαιγε για το ξύλο που έφαγε. Πήγαινέ με ως το τέρμα και θα σε στείλω για service εγώ, σκέφτηκα... Αμ έλα που το service το ήθελα εγώ...

Με το πρώτο χιλιόμετρο στην δεύτερη ανηφόρα κατάλαβα πως είχα ξεμείνει από δυνάμεις. Ήδη έχω χτυπήσει gelάκι αλλά δεν έχω ισιώσει. Δεν τράβαγα σαν την πρώτη ανηφόρα. Τι να τα κάνεις τα καταβατικά ρε ghost σε αγώνα άμα σε περνάνε έτσι στην ανηφόρα; Ένας - ένας όλοι όσοι πέρασα στο μονοπάτι με πρόλαβαν. Και οι αργοί, και οι πιο αργοί. Δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσω τον ρυθμό τους. Και μετά ήρθαν κι άλλοι που ήταν ακόμα πιο πίσω. Ένοιωθα άβολα να σέρνομαι και να με περνάνε σαν τουρίστα. Κοιτάω τους παλμούς, 140. Ντίζελ έγινες αγόρι μου; Δώσε λίγο παραπάνω! Με το που έδινα ένιωθα να σβήνει το ρεύμα. Έχουμε δρόμο ακόμα παπαστρούμφ; Έχουμε, έχουμε. Διπλούς αγώνες δεν ήθελες; Πάρε τώρα να έχεις που είχες ξεχάσει πως είναι. Παιδιά, άμα βρήκατε τίποτα χέρια, πόδια ή άλλα μέλη στην δεύτερη ανηφόρα δικά μου ήταν. Αλήθεια, θυμήθηκα πως ήταν όταν νέος και γενναίος πήγα στους πρώτους αγώνες. Τρελή σούρα μιλάμε. Μόνη θετική σκέψη είναι πως δεν μπορεί να τα παράτησαν 10 φίλοι μου. Άρα υπάρχουν και άλλοι πίσω. Μα πόσο πίσω είναι πια. Όπου να ΄ναι θα με φτάσουν.

Έχοντας την ψυχολογία ότι με περνάνε δεύτερη και τρίτη φορά οι ίδιοι μπουσουλούσα πάνω στο ποδήλατο. Δεν ξέρω τι έκαιγα εκείνη τη στιγμή πάντως δεν απέδιδε καθόλου. Από μύες και εγωισμό ανηφόρα δεν βγαίνει. Άντε υπομονή. Έχουμε μέλλον μπορστά μας. Ευτυχώς οι κλίσεις της δεύτερης ανηφόρας είναι πιο ήπιες συγκριτικά με την πρώτη. Φαντάσου να ήταν το αντίθετο. Καθώς στριφογυρίζουμε πότε κρυώνω στον αέρα και πότε σκάω από την κούραση. Το φερμουάρ στο γιλέκο δουλεύει σαν θερμοστάτης.

Πήρε αιώνες αλλά έφτασα σε κατηφόρα. Σταματάω για λίγο να γυρίζω τα πόδια. Έχω ακόμα πόδια. Δίνω λίγο και το αεράκι με ξυπνάει. Πάμε λίγο δυνατά. Μπορεί να έφτασα πράγματι στις κατηφόρες. Ανακάθομαι στη σέλα και στροφάρω πιο δυνατά. Οι ρόδες μου χαμογελούν καθώς χορεύουν στον γρήγορο χωματόδρομο. Με το που αλλάζει η κλίση σβήνει η ορμή μου σαν σπίρτο στον πάγο. Υπομονή μέχρι την επόμενη κατηφόρα. Πρωτάρης ξανά. Περνάω για πρώτη φορά στο δεύτερο μισό του αγώνα αλλά δεν μπορώ να τους κρατήσω πίσω μόλις ανηφορίσει. Τα πόδια ψιλοπονάνε αλλά δεν μασάμε. Πιάνω κουβέντα και κάνω αστεία με τους άλλους αθλητές. Θυμάμαι στο σχεδιάγραμμα πως δεν έχει πια τοίχους μπροστά μου. Μπορώ να σκέφτομαι τον τερματισμό. Οι κατηφόρες όπως πάντα τελειώνουν γρήγορα αλλά αυτές σωνόντουσαν και δεν προλάβαινα να ξεδιψάσω την όρεξή μου να τρέξω. Σκέφτηκα να πάω μετά τον αγώνα για μπάνιο στη θάλασσα. Θα έβγαζα καπνούς από την εξάτμιση. Ωπ, πάλι με έφτασε αυτή; Γμτ να μην μπορώ να πατήσω. Άσε, θα τελειώσει, που θα πάει...

Φτάνω στις γνώριμες ευθείες πριν τον τερματισμό. Πέρασα από εδώ το πρωί. Τότε χόρευα brake dance σε δύο τροχούς. Τώρα μάλλον είμαι emo. Χαλασμένο demo. Οι επίπεδες ευθείες ήταν οι ίδιες και χθες. Πάω πιο γρήγορα αλλά είμαι πιο ξεθεωμένος. Ανοίγω όσο μπορώ. Ξέρω πως τερματίζω. Στα κομμάτια που βλέπω αρκετά μπροστά δεν βλέπω κανένα. Ευτυχώς ούτε και πίσω μου. Λίγη κινούμενη άμμος πριν τον τερματισμό για να ξυπνήσει και το υπόλοιπο σώμα πριν πέσω κάτω. Δοκιμάζω να σηκωθώ ορθοπέταλο, στην πέμπτη πεταλιά είμαι πάλι προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Τελειώνει. Άσφαλτος. Διασταύρωση. Πλατεία. Κόσμος. Καλά, εμένα χειροκροτάνε; Ακούω τον Μήττα αλλά αυτή τη φορά κάνει τις απονομές. Βλέπω την γραμμή τερματισμού και ακούω το νούμερό μου. Ξεκουμπώνω. Περπατάω ως το γκαζόν της πλατείας. Αφήνω το ποδήλατο να πέσει. Πέφτω και εγώ. Κουκουλώνω τα μάτια μου από τον ήλιο και μένω εκεί για μερικά λεπτά. Αρκετά λεπτά. Ήθελα να τραβήξω φωτογραφίες από τις απονομές για το άρθρο αλλά...

Σαν την παγκόσμια οικονομία δεν είμαστε πάντα σε θέση να πετυχαίνουμε. Καμιά φορά βάζουμε στόχους που μας καίνε. Αλλά το μεγαλύτερο κέρδος από ένα πάθημα είναι το μάθημα. Για να δούμε, το έμαθα;

Τα πόδια πετρώνουν μόλις καθόμουν ακίνητος για μια ώρα στο γραφείο. Αλλά πάει τώρα πέρασε. Ένας Παρνασσός στο ενδιάμεσο μου έφτιαξε το κέφι.

Πιερία, σού 'ρχομαιαιαι.