Κανελλόπουλος XC... κάτι σαν τη πενταήμερη...

Καθώς το "Open Cup 2008" κυλάει, σειρά είχε το circuit στον Κανελλόπουλο. Γνωστό από την περυσινή χρονιά, και εντός της Αθήνας, μάζεψε πολλές συμμετοχές. Εύκολη προσβασιμότητα, τεχνικές προκλήσεις, καλός καιρός και η φιλοσοφία των cirquit μάζεψαν 160 χομπίστες-αθλητές διαφορετικών ηλικιών και δυνατοτήτων. Έτσι, όπου και να κοίταγες έβλεπες γνωστούς. Είναι το γνωστό ποδηλατικό φεστιβάλ επανασύνδεσης που γίνεται στην εκκίνηση κάθε αγώνα. Παλιές καραβάνες και νέες φάτσες - όλες χαμoγελαστές χαιρετιούνται και πειράζονται. Συμμετοχή, τροφοδοσία, νούμερο, μερικές ρυθμίσεις και ζέσταμα γίνονται ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς. Για να δούμε πως θα τα πάμε σήμερα.

Κάμποσοι συμμετέχοντες δεν κατάφεραν να οργανώσουν εγκαίρως την συμμετοχή τους και πέραν της χρονικής και χρηματικής επιβάρυνσης στέρεψαν και τα νερά. Αλλά εμείς ήρθαμε να κάνουμε το κέφι μας και θα περάσουμε καλά.

Είμαι στο μπουλούκι της εκκίνησης και προτού ξεκινήσουμε η διοργάνωση ξεχωρίζει τους πρώτους των κατηγοριών για να φύγουν εκτός συνωστισμού. Δίκαιο αφού ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι άλλου επιπέδου. Για τον ίδιο λόγω η fun κατηγορία θα ξεκινήσει με διαφορά φάσης λίγων λεπτών ώστε να αποφευχθούν τα στριμώγματα στα μονοπάτια. Σωστό και αυτό. Λίγες οδηγίες από τον αλυτάρχη για προσοχή στα αυξημένα τεχνικά του αγώνα (κάτι που πράγματι χρειαζόταν) και ετοιμαστείτε να φύγετε. Εκείνα τα ατελείωτα λεπτά στην αφετηρία χαζεύω τους παλμούς των συναθλητών μου και ρωτάω τον Ύψιστο γιατί στην ευχή εγώ έχω 20 παλμούς πάνω;

Δεν χρειάζεται να παιδευτώ πολύ, η εκκίνηση δίνεται και η ανηφόρα είναι έτοιμη να δείξει τα πρώτα σημάδια. Ανοίγουμε αλλά είμαστε ακόμη ο ένας πάνω στον άλλο. Κατεβάζουμε δίσκο καθώς σηκώνεται η κλίση. Περνάμε ανάμεσα σε πιο αργούς ποδηλάτες ξυστά, χωρίς να ακουμπήσουν τα τιμόνια μας ενώ τα πετραδάκια στη μέση και στις άκρες φωνάζουν -κράτα πιο καθαρές γραμμές. Είμαι καλά. Είμαι ανάμεσα σε γνωστούς που τους βλέπω πιο πάνω στην κατάταξη και είναι ακόμα ανηφόρα. Για να δούμε, 183. Θα αντέξω; Φουρκέτα από την νεροφαγωμένη απότομη εσωτερική και δώσε, δώσε λίγο. Ωραία, πάμε πάλι...Αδειάζει το γλυκογόνο σαν τρύπιο ντεπόζιτο. Οι ενδορφίνες ποτίζουν μέχρι τα δάχτυλα και το κιόσκι της ανηφόρας μόλις φάνηκε. Εκεί πρέπει να φτάσω. Μην κοιτάς ψηλά - κοίτα κάτω. Μέχρι εκεί και μετά χαλαρώνω, σκέφτομαι. Σκύβω το κεφάλι και συνεχίζω. Φουρκέτα στη φουρκέτα οι αθλητές ξεντώνουν και μπορείς να δεις τα σώματά τους να ανεβοκατεβαίνουν. Πάλλονται σε κάθε πεταλιά καθώς παλεύουν να κρατήσουν τη θέση τους πρίν την κατηφόρα. Λίγο ακόμα ποδαράκια μου και φτάνουμε...

Στην κορυφή της διαδρομής το κιόσκι είναι αδειανό. Θα ήταν πολύ σαδιστικό να έβλεπες κάποιον παρατηρητή εκεί μέσα. Όμως ο σαδιστής lux με την πολυθρόνα του σε περιμένει παρακάτω. Φτάσαμε στο ζενίθ και τώρα λίγη δροσιά. Η θέα της θάλασσας επιβραβεύει τα μάτια σου για το μίνι γολγοθά και σου θυμίζει πως πας για βουτιά. Μεσαίο δίσκο, κατέβασε. Νεροφάγωμα στην στροφή. Μεγάλο δίσκο και δες αν προλαβαίνεις να τον προσπεράσεις πριν την στροφή. Έχει μια ύπουλη δεξιά στροφή που κλείνει γεωμετρικά. Εσωτερικά έχει φυτευτό βράχο με δόντια φιδιού. Οι σαμπρέλες σου σε παρακαλούν -ανοίξου. Εξωτερικά δεν έχει καθαρή γραμμή. Κλείνει απότομα πάνω σε γαρμπίλι και δίπλα σου το χάος. Κλασμέντεν και μεγαλοπρεπή φρεναρίσματα για άλλη μια φορά. Αυτό για μένα ήταν το πιο δύσκολο σημείο του αγώνα. Αν πήγαινες γρήγορα ήθελε και λίγο ρίσκο για να την βγάλεις. Το πέρασες όμως και κατηφορίζεις. Άλλη μια δεξιά κλειστή. Αυτή όμως από την εξωτερική είναι ασφαλής. Δώσε κι άλλο. Πάμε για το απογειωτικό σαμαράκι. Κράτα αριστερά και μέτρα που θα πατήσεις φρένο. Έρχεται ανηφόρα και θες όλη την δυνατή ορμή. Πρίν όμως φτάσεις εκεί σε περιμένει ένα λοξό νεροφάγωμα που μπορεί να σου κοστίσει πολύ χρόνο. Εκεί κάθε φορά ένιωθα να το τραβάω το ποδήλατο να πέσει δεξιά από το νεροφάγωμα που είχε χώρο.

Και τώρα λίγη ανηφόρα αν σας έλειψε. Κρατήστε όμως δυνάμεις γιατί εδώ δεν ακολουθεί κατηφορική λεωφόρος. Έρχεται ένα δίμετρο τοιχάκι και μετά δασικό ανηφορικό μονοπάτι. Πάρε την ανάσα σου μέχρι την μικρή κατηφορίτσα και εδώ δώσε γιατί έρχεται νέο τοιχάκι. Ορθή γωνία δεξιά και το μονοπάτι συνεχίζει να ανεβαίνει μαζί με τους παλμούς σου. Και να σου το κερασάκι. Ένας κορμός, ξάπλα φαρδύς πλατύς. Θα καρφωθεί ο δισκοβραχίωνας; Θα περάσει ο πίσω τροχός; Είσαι βαθιά στα κόκκινα και οι κινήσεις σου γίνονται αργές. Τα τεχνικά ανηφορικά έχουν το δικό τους θεό. Αν δεν έχεις μάθει να αντέχεις να κινείς το ποδήλατο με το σώμα σου λίγο πριν πέσεις κάτω αυτά είναι ακατόρθωτα. Η ορθή γωνία μετά τον κορμό δείχνει τόσο απλή αλλά είσαι εξουθενωμένος. Με τις τελευταίες σου δυνάμεις γυρίζεις μερικές πεταλιές μέχρι να κατηφορίσει. Και εδώ νέος χρόνος ξεκινά. Πόσο γρήγορα κατεβάζεις παλμούς για να ανακτήσεις τον έλεγχο της βαρύτητας; Το μονοπάτι έχει δέντρα που γέρνουν μέσα στη γραμμή σου και φυτευτές πέτρες που αιχμαλωτίζουν τα μάτια σου. Η τραβέρσα με το μονοπάτι σε πάει σε μια ανηφορική φουρκέτα. Αλλά αμέσως μετά το αρνητικής κλίσης μονοπάτι συνομοτεί με τις πέτρες. Τα προηγούμενα φρεναρισμένα ποδήλατα που έφυγαν άνοιξαν το δρόμο του λάθους και η γραμμή σου γίνεται στενότερη. Λίγες δυνατές πεταλιές με ανασήκωμα της μέσης κρατάνε τον μπροστινό σου τροχό κάτω. Πέρασες το δύσκολο. Η πλαγιά δεν κατάφερε να σε αδειάσει αλλά συνεχίζει να σου ζητά πεταλιές για να σε κρατήσει στη γραμμή σου. Δεξιά φουρκέτα και πάμε για το δασικό.

Μικρή ανηφορίτσα και εδώ ο πολυθρωνάτος βεζύρης με τη φράπα του σου γεννά υπαρξιακά ερωτήματα. Γιατί αυτός κάθεται και εγώ χτυπιέμαι; Τραβάει μια γουλιά καφέ ενώ εσύ σκέφτεσαι αν προλαβαίνεις να πιείς από το παγούρι σου. Σου λέει τη θέση σου και αντλείς δύναμη για τα τελευταία μέτρα ανηφόρας. Εδώ είμαστε. Μην δώσεις πολύ αν ο μπροστινός δεν είναι πολύ κοντά. Αργή αριστερή με γαρμπίλι. Γρήγορο κατηφορικό και πάνω που έπιασες ταχύτητα ορθώνεται κανονικότατη ράμπα για άλμα. Το περνάς αγωνιστικά τρώγοντας το χτύπημα με το σώμα σου - χωρίς να πετάξουν οι τροχοί σου. Μπήκες με ταχύτητα στο μονοπατάκι ανάμεσα στα δέντρα. Οι στροφές σου εφάπτονται στους κορμούς των δέντρων που μπαίνουν στο μονοπάτι. Έρχεται το μεγάλο πέτρινο σκαλοπάτι. Στα δοκιμαστικά την προηγούμενη μέρα μου είχε φανεί λίγο δύσκολο. Τώρα με την αδρεναλίνη της ημέρας το περνούσα από οποιαδήποτε γραμμή. Μια φορά, μάλιστα, προσπέρασα εκεί στο σκαλοπάτι αυτόν που παίζαμε το ένα -δύο σε όλο τον αγώνα. Η καλύτερη φάση του αγώνα. Και μετά η κατηφόρα νέο σφράγισμα. Αλλεπάλληλα φυτευτά σκαλιά μέχρι το δασικό. Εκεί πάμε δεξιά με γρήγορες πεταλιές για ένα θεαματικό φρενάρισμα. Μπλοκάρει και στρίβει ο πίσω τροχός καθώς ο μπροστινός σημαδεύει πλάγια το επόμενο σκαλοπάτι. Αυτή η στροφή και η επόμενη ενώνονται σε μια γύρο με το γύρο καθώς ξεπαίρνεις και ανεβάζεις ρυθμό. Χαμογελάς στον φωτογράφο, εύκολο μετά από τόσα κατηφορικά και πάμε για λίγο ευθεία. Μα καθώς σηκώνεις τα μάτια σου το κράνος στάει πάνω στα γυαλιά σου. Φτου και είναι σκοτεινά. Δώσε λίγο ώσπου να φτάσεις στην κοτρόνα μέσ΄ στη μέση. Βλέποντάς την κατεβάζεις μπροστά και πίσω. Ακολουθούν δύο ανηφοράκια θανατερά. Το δεύτερο ειδικά έχει και ένα δέντρο για να σπρώξεις με το χέρι αν έσκασες εντελώς. Τα ανηφοράκια έφυγαν αλλά ο μικρός δίσκος μένει. Περιμένει να κατέβει λίγο η ανάσα σου. Όμως ο μπροστινός σου πάει αργά και θα μπει πρώτος στο μονοπάτι. Σήκω τεμπέλη. Αν δεν σκάσεις τώρα πότε θα σκάσεις; Νιώθεις να δίνεις ό,τι έχεις αλλά να είναι λίγο. Λίγες πεταλιές ακόμα και ανέβασε μεσαίο για να μην σου φύγει η αλυσίδα. Κράτα δεξιά στις συμπληγάδες που πεινάνε για σαζμάν. Και άσε τα φρένα. Σε δύο δευτερόλεπτα τα φρένα σου κάνουν μόνο για σκι. Καθώς γλυστράει ο πίσω τροχός ο μπροστινός διαβάζει την βαθύτερη γραμμή που σου δίνει ταχύτητα. Τελευταία στροφή και άλλαξε ταχύτητα. Έχεις αρκετή φόρα και το ανηφοράκι μικρό. Κράτα την μεγάλη ταχύτητα ως το επόμενο μονοπάτι. Μπορείς, τότε χαμογέλα πάλι. Ο φωτογράφος καραδοκεί να δει τη φάτσα σου στο καταβατικό. Πάμε πλανάροντας μέχρι το τέρμα της. Εκεί άσε τα φρένα γιατί έχει σκαλοπάτι. Πάτα πάλι, στρίψε και δώσε. Λάθος ταχύτητα. Άλλαξε. Σήκω πάνω. Ξαναδώσε, έχει κατηφόρα. Τα πόδια έχουν στραγγίξει και φωνάζουν στον άκαρδο ιδιοκτήτη τους -θα πάθουμε κράμπα. Ανηφόρα κατηφόρα μέχρι την στροφή που θα γίνει ο τερματισμός. Εκεί η εσωτερική έχει ένα κρυμμένο ανασήκωμα που σε πετάει στην εξωτερική. Μέτρα που πατάς φρένο. Πολύ αργά. Μπλοκάρει ο πίσω τροχός και δεν προλαβαίνεις να κατεβάσεις για την ανηφόρα. Χαμογελάς αμυδρά καθώς ξαναβλέπεις πολιτισμό. Δείγμα πως το γλυκό μαρτύριο σου θα τελειώσει κάποια στιγμή. Μια κουβέντα αλλάζει τη σουρωμένη σου διάθεση καθώς 78 θανάσιμα ανηφορικά είναι έτοιμα να σου πέσουν στο κεφάλι, πάλι.

Μια φευγαλέα σκέψη. Ξέχασες να ζητήσεις από κάποιον να σου ετοιμάσει νερό για τον επόμενο γύρο. Και η ανηφόρα είναι πάλι μπροστά σου, έτοιμη να σε πλακώσει. Υποκύπτεις στον μικρό δίσκο. Ώρα για νερό και φαγητό. Πόσους γύρους έχω κάνει; Πήγα καλύτερα σε αυτόν αλλά είμαι πτώμα. Θα κρατήσω ρυθμό; Σε τσούζουν τα ιδρωμένα σου μάτια καθώς ο ήλιος σηκώθηκε ανελέητος παρά τα προγνωστικά. Πάμε κυκλικές πεταλιές, εν δυο τρία, εν δυο τρία... Άχ αυτό το ξύλινο σπιτάκι. Την άλλη εβδομάδα θα έρθω να κάτσω να κοιτάω τη θέα μόνος μου. Με φραπέ και ας είναι διουρητικός!

Ακόμη κάθομαι και σκέφτομαι όλο το τρενάκι του Κανελλόπουλου. Βλέπω τα δέντρα που γέρνουν μέσα στη διαδρομή και παρολίγο μου αρπάζουν το τιμόνι, γλιστράω πάλι στα κατηφορικά με μισοκλειδωμένο τον πίσω τροχό. Νιώθω το νερό και το φαΐ μου να τελειώνει και τις απειλές κράμπας στον τελευταίο γύρο. Νομίζω πως θέλω σήμερα το απόγευμα να πάω να ξανατρέξω εκεί. Κανελλόπουλος 2008. Κάτι σαν πενταήμερη. Πας μια φορά και το θυμάσαι πάντα.

Άψογη σήμανση, χορτάτη τεχνικά, με όμορφη θέα και εύκολη πρόσβαση, φρεσκοβρεγμένο τερέν από τις βραδυνές ψιχάλες για να μη στεγνώνει η αλυσίδα, απ' τη σκόνη, τι άλλο να ζητήσεις;

Πήγαμε χαμογελαστοί και φύγαμε χορτάτοι, αφυδατωμένοι και εξουθενωμένοι. Απ΄ όλα όσα έχω δει, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.

Ο 5ος αγώνας του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος ήταν εξαιρετικός!